Lieve allemaal,

De dagen die mij en Rietje hier nog resten zijn langzaam maar zeker op een hand te tellen. De souvenirs worden verzameld en hoewel we het nog niet willen toegeven zijn wel al een beetje strategieen aan het bedenken hoe we al onze bagage (met onszelf erbij) het vliegtuig in gaan krijgen. Pfff ... Maar niet voordat ik jullie weer een beetje heb bijgeblogd over de afgelopen tijd.

Na die heerlijke hot pools in Hamner Springs gingen we zogezegd doorgegaan naar Greymouth. Onderweg hiernaartoe zijn we bij Punakaiki gestopt om de beroemde 'pannenkoek-rotsen' te bewonderen. Zeer mooie plaatjes ondanks de bewolking en harde wind.

Greymouth is voor ons al wat bekender vanwege het grote mijnongeluk van november vorig jaar. Er kwamen hierbij 29 mannen om het leven, van wie de lichamen waarschijnlijk ook nooit meer (of in ieder geval voor lange tijd) het daglicht zullen zien.

Er is namelijk nog steeds sprake van explosiegevaar. Niet heel vreemd dat er nog een grafstemming hangt. We gingen er dus gauw weer vandoor opweg naar Franz Josef en zijn gelijknamige gletsjer.

Vanwege de nattigheid, waar de omgeving ook bekend om staat, besloten we geen uitgebreide tocht naar de gletsjer te maken. In twintig minuten waren op het uitzichtspunt voor een foto en zijn daarna weer gauw naar de accomodatie gegaan. Deze heette overigens 'Rainforest Retreat' , maar eerlijke gezegd had je de '-forest' eraf kunnen halen. ;-) Daarop hebben we dan nog maar een binnenactiviteit gedaan. De meest zeldzame kiwi van het land liep rond in een speciaal wildlife centrum gewoon naast de deur. Tegen betaling zijn we naar binnengegaan om dan eindelijk het nationale symbool met snavel en al te bewonderen. Hierbij moet ik je wel zeggen dat ze alleen opstaan in het pikke donker en een beetje hoorbaar gaan scharrelen als het doodstil is. We hebben ze dus gehoord en geroken (kiwi-parfum is geen gat in de markt, geloof me

) , maar echt gezien kan ik het nog niet noemen. Foto's waren helaas uit den boze. Dan gaan ze gillend naar huis denk ik.

Volgende dag hebben we een flinke trip gemaakt naar Wanaka. Onderweg kwamen langs de meest indrukwekkende vergezichten over meren en bergtoppen. De rain maakte plaats voor sunshine en met het licht dat er dan geworpen wordt op de omgeving maakt een mens even stil. In Wanaka hebben we Ironmountain beklommen en wederom genoten van het uitzicht.

Van Wanaka gingen we dan door naar Queenstown, hoewel we uiteindelijk in Lumbston zouden uitkomen. Je vraagt je misschien af waar we dat idee vandaan haalden. Dat weet ik niet, maar toen Rietje Queenstown met zware bewolking zag zei ze wederom:

'Eugenie, wat doen wij hier? Kunnen wij niet beter doorrijden, want ik vind het hier helemaal niks.' En eerlijk is eerlijk het zag er allemaal niet zo jammie jammie uit die dag. Dan maar door en weer een beetje inlopen op het reisschema. In een prima motel zijn we die nacht verbleven in Lumbston, verdergaan was niet echt een optie aangezien het al donker werd. Een groter gat (niet in de markt) vind je niet. Echt zo'n dorpje waar -naar mijn mening- een seriemoordenaar zou kunnen wonen.

Vroeg en wel uit de veren (en blij nog in leven te zijn) gingen we door naar Te Anau. Na wat dwalingen door het plaatsje en uitgewaaid te hebben bij het plaatselijke meertje, hebben we onze trip voor de volgende dag geboekt: Milford Sound. Eerst nog even geshopt voor een sjaal en een muts. Leuke bezigheid zo in de zomer, hoewel we ze de volgende dag zeker nodig zouden hebben.

In de ochtend zijn we opgehaald door een overenthousiaste, maar eentonig sprekende buschauffeur. Je raad het al na twee bochtjes zat er eentje naast me teslapen.

De weg ernaartoe was al schtitterend dus ik stelde mijn slaapje nog even uit. Milford Sound is een bergkloof waar zo'n achtduizend mm neerslag per jaar valt. Kortom het regent er heeeeeeeel veel. Voor ons ook geen uitzondering. Toch wil je Milford Sound niet zonder, want dit is juist waar het 'm omgaat: Watervallen. Overal waar je kijkt met honderden zoniet duizenden tegelijk, allemaal veroorzaakt door regen. Voor een keer prijzen we ons dan toch gelukkig met al dat vocht. Dit alles hebben we vanaf de boot gezien. De druppels zaten op m'n lens, maar de glimlach op het gezicht. Het was koud, maar zo ongelooflijk mooi. Dit is een van de gaafste dingen die ik ooit gezien heb!

Na de Milford Sound zijn we door dezelfde buschauffeur afgezet in Te Anau. De volgende dag hebben we de plaats verlaten om opweg te gaan naar Christchurch, de eindbestemming van onze Nieuw-Zeeland reis. Aangezien het een behoorlijk stuk en er nog tijd was, hebben we in Oamaru overnacht. Een schattig plaatsje in Griekse en Victoriaanse stijl, dat plotseling stilvalt rond een uur of vijf. Heus, een beetje meer charisma na vijfen is wel welkom.

Goed en wel in Christchurch aangekomen hebben we nog een paar dagen over om van de omgeving en de zomer te genieten. Zijn er nog dingen die de reis nog completer zouden maken? Het spreekwoordelijke kersje op de taart? Voordat ik naar Nieuw-Zeeland kwam kende ik het land eigenlijk alleen maar van de film-triologie: The Lord of The Rings. Vanuit Christchurch wordt er een toer aangeboden die je naar de filmlocatie brengt waar 'Edoras' is geschoten. Misschien weet de kenner al om welke plek het gaat. Gelegen op Mount Sunday in een enorme vallei op ongeveer 170 km afstand van Christchurch, hebben ze in acht maanden een hele set nagebouwd dat een Middeleeuws dorpje voorstelt. Deze berg hebben we beklommen en zijn we met nog wat attributen op de foto gegaan. Onder andere een paar zwaarden (haha jawel

) en een vlag van Rohan gingen mee naar boven. Het uitzicht over de vallei was onbeschrijflijk mooi. Van tevoren waren we al gewaarschuwd door de toergids dat er altijd een harde wind staat. Rietje en ik hebben nog nooit zo'n harde wind meegemaakt. De toergids maakte ook deel uit van het Lord of The Rings team waar hij nog uitgebreid over vertelde hoe hij twee oscars heeft opgehaald uit LA en met Peter Jackson (de regisseur) heeft samengewerkt. Wat heerlijk voor het ego allemaal. ;-) Al met al een hele leuke ervaring!

Hier in Christchurch zitten we dan, in ons hotelletje. Twintig weken reizen en het is goed geweest. Dit is dan m'n laatste blog van deze reis. Hoeveel verhalen zijn er niet geweest? Er waren mooie, droevige, zware, uitdagende, maar bovenal onvergetelijke momenten die ik onmogelijk allemaal hier kwijt kon. Eenvoudigweg, omdat er zoveel te verwerken is. Ik kan het denk ik het beste omschrijven als wakker worden uit een droom. Vaak besef je achteraf pas wat je allemaal gedroomd hebt.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve, meelevende reacties. Zonder jullie was het bijhouden van een blog lang niet zo leuk geweest! Dit is mijn verhaal, maar als er een ding is dat ik van deze ervaringen samen geleerd heb is dat er geen beter moment bestaat dan vandaag je dromen te realiseren. Ook al is het maar een klein stapje, je leeft nu.

En nu maar opmaken voor de jetlag.

Eugenie

?

?

?

?

?