Lieve allemaal,

Ze is Australie uit en Nieuw-Zeeland in. En ook de manier waarop is zeker de moeite hier even te vermelden.

De laatste dagen Sydney stonden in een teken van afscheid en een nieuw begin. Een thema dat telkens weer duidelijk terugkeert met reizen. Mijn vlucht naar Auckland stond gepland om 11:45. Ik had moest dus al redelijk vroeg op de luchthaven zijn die dag. Het was lekker druk op de luchthaven: eerst een uur in de rij gestaan om in te checken. Eenmaal bij de balie werd mijn ticketnummer niet gevonden. De vrouw achter de balie zei dat ik boven naar het kantoor van Cathay Pacific moest gaan om dit op te vragen. (Ik had via Cathay m'n vlucht bij Quantas naar Nieuw-Zeeland geboekt.) Ik dus naar boven en ticketgegevens weer naar dezelfde vrouw gegaan. Ook ditmaal niets gevonden.Vervolgens ging ze zelf naar het kantoor van Quantas.. ondertussen tikken de minuten weg, terwijl ik niet zo goed begreep wat er nou moeilijk gedaan werd. Uiteindelijk bleek, dat toen ik een paar dagen daarvoor mijn ticket naar Nederland telefonisch gewijzigd had, ook al m'n vluchten van en naar Nieuw-Zeeland met Quantas geannuleerd waren.

Ik had dus geen ticket!

Het werd me meteen verteld dat de vlucht niet meer gehaald kon worden en dat ik misschien niet eens op dezelfde dag kon vliegen. Ja, toen brak de paniek uit. Met betraande oogjes heb ik sms'jes naar mammie gestuurd en naar pappie (Ik moet er best zielig uitgezien hebben) gebeld dat ik m'n vlucht gemist had. Gelukkig heb ik mezelf weer herpakt toen bleek dat ik toch de avondvlucht kon halen. Na zo'n zeven uur vertraging en twee keer die lange rij bij de incheckbalie was het eindelijk zover. De vlucht was erg goed. Maar eigen schermpje en de hele mikmak was alles dik voor me kaar. Op de luchthaven goed en wel middernacht aangekomen en meteen met de taxi door naar het hotel. M'n telefoon was leeg en beltegoed op en ik voelde me precies zo. Bij het hotel zag mam mij meteen en opeens voelde ik een vertrouwd paar armen om me heen. Al met al een hele en aparte ervaring, die ik niet snel meer zal vergeten.

Het werd tijd voor een slaapje in ons KINGSIZE bed! Toen miste ik m'n hostel wel hoor. :p Helemaal geen veren in je rug, of scheve, vieze matrassen. We moesten het doen met een minibar, super schone badkamer (en piccolo)

. Je raad het al: die overgang viel zwaar.

Inmiddels is alles weer heel vertrouwd. We hebben de eerste dag door Auckland gewandeld en de eerste Maori gespot. Voor vijf dollar kon je met een Maori al neuzende (dit is de manier om te begroeten) op de foto. Misschien was het de jetlag of de korte nachtrust, maar gek genoeg waren zowel mam als ik niet geinteresseerd. Komt vast nog wel. :p

Later hebben we de Sky Tower beklommen met de lift. (erg indrukwekkende prestatie he

) Op de bodem van de lift hadden ze een raampje gemaakt. En ook boven kon je deels over glas lopen. Wat een raar, half misselijk gevoel gaf bij mij. Het uitzicht was wel heel mooi.

De volgende dag hebben we de auto opgehaald en zijn we naar Paihia gereden, waar ik nu dit blog zit te typen. Het is een rustig kustplaatsje dat door de mist een mysterieuze sfeer heeft. Het is me ook duidelijk geworden dat links rijden er niet meer inzit deze vakantie (want dat is het toch wel). Ik moet 21 zijn willen ze mij die uberhaupt een auto toevertrouwen. Voorlopig ben ik hier gedegradeerd tot navigatie-systeem. Kaartlezen wordt mijn nieuwe hobby geloof ik. Het is allemaal wel best.

Vindt het nu wel weer genoeg. Liefs voor jullie allemaal. Hou vol met die kou over drie weken is het weer warm. (want dan ben ik er weer.

)

Eugenie