Lieve allemaal,

Kia Ora, vanuit een regenachtig Rotorua. Al kaartlezend breek ik soms m'n tong over de plaatsnamen hier, waarvan de meeste Maorische afkomsten hebben.

Na Paihia te hebben verlaten zijn we in een flinke ruk door gereden naar het schiereiland Coromandel. De afstanden zijn niet eens zo supergroot in vergelijking met Australie. Vanaf Paihia naar Coromandel Town is het ongeveer 450 km. Het grote verschil is alleen dat de highway veelal een kronkelige tweebaansweg is. Dit maakt dat je al gauw een dag in de auto zit. Wij zaten dus helemaal gaar de laatste etappe te rijden naar Coromandel Town, waar we van het een op het andere moment werden getrakteerd op de meest unieke uitzichten. De natuur hier voelt minder commercieel en daardoor puurder en mooier dan in Australie. De foto bovenaan is een van die plaatjes.

De volgende morgen lagen we nog lekker bij te komen van de reis en hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben kort het plaatsje verkend en een zonnehoedje gekocht. We werden allebei wel aangestoken tot wat activiteit waarop we besloten hebben de volgende dag een excursie te doen naar de top van het eiland.

We werden om half negen de volgende dag opgehaald voor onze (wandel)excursie. Van Fletcher Bay naar Stone Bay is ongeveer drie en een half uur lopen en zeven en een halve kilometer. De wandeling was goed te doen, vooral doordat we van de ene verbazing in de andere vielen. Metname de uitzichten over Sugar Loaf Rock maakte ons wat stilletjes.

Die avond kregen wij wel zin om de lokale vismarkt te proeven. De tourguide had ons in de bus al lekker gemaakt door uitgebreid te praten over de lokale visvangsten. Dat leek ons wel een leuk idee dus. Bij een Fish and Chips zaakje hadden we een familiepakket met verschillende stukjes vis gekocht. Dit was een ongelooflijk succes!

Alle vis -o.a. mosselen, krab, garnaal en kabeljauw-achtig- werden in een dikke laag paneermeel gedoopt en in de frituur gedropt. In de accomodatie hebben we eerst een paar kilo aan vetlaag eraf gehaald en daarna van de vis genoten. Vind je het gek dat er dikke Maori's rondlopen?!

Het werd weer tijd om een nieuw stukje te ontdekken van dit ongelooflijke land. Op het reisschema werd ons Roturua aanbevolen. Het stadje wordt omgeven door Maori-dorpen en natuurlijke geisers. Die laatste brengen een rotte-eierlucht met zich mee. Het plaatsje heeft de meeste Maori-inwoners en dus vonden we het tijd om wat meer kennis te maken met deze cultuur.

We kwamen redelijk vroeg in de middag hier aan waarop we besloten dat we naar een avondvoorstelling met Maori dans en zang zouden gaan. In de bus werden we aangestoken door de buschauffeur om Maorikreten te roepen. Hoewel Rietje het nogal slaapverwekkend vond. Haha ze vroeg aan mij wat ze gemist had toen iedereen in de bus met twee handen roeibewegingen maakte en daarbij zoiets als 'HOE WAKA HOE WAKA'

riep. Ik zei daarop dat ze niet veel bijzonders had gemist. Vervolgens werd een 'chief' (baas) gekozen die onze bus die avond zou vertegenwoordigen.

We werden eerst begroet door de Maori's met een soort krijgersdans. Daarbij trekken ze soms de meest gekke gezichten, waardoor je soms je lach in moet houden. Het is namelijk een hele serieuze aangelegenheid. Daarna konden we door een Maori dorpje lopen waar een en ander over de leefwijze van de Maori's werd verteld. Het was overigens best koud en nat dus we hadden wel zin in wat warmte en eten. Weer achter de chiefs aan (allemaal mannen, ze kennen vast geen Maori-woord voor emancipatie?

) naar een zaaltje. Hier aanschouwden we de Maori-liederen en dans (waaronder de Haka Haka) begeleid op een gitaar. Het eten was allemaal onder de grond gestoomd waardoor een hele natuurlijke smaak aan zat. Een erg leuke avond, met wel een tikkie commercie. Maar goed we hebben wel weer een leuke ervaring om over naar huis te schrijven.

Hier zitten we nu in de zwavelgeur, die me overigens erg meevalt, in Roturua. We hopen op nog een beetje zon op deze zondag. De regen maakt de hotellobby wel knusjes anderzijds.

Liefs,

Eugenie