Lieve allemaal,

Had ik de laatste keer niet gesproken over lastige Maori woorden en gebroken tongen? Ik zal je bij deze trakteren op een voorbeeldje:

'Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao'

Betekent: De verzamelplaats voor oorlogseenheden van Wahiao. Ik vind het wel een leuk galgje-woord.

Nu weer even terug naar de orde van de dag, want inmiddels begint het 'G'day mate' langzaam uit m'n systeem te raken en komt ervoor in de plaats een smeuiig Kia Ora.

Nog even over Rotorua gesproken, want daar was m'n avontuur voor het laatst gestopt. Het zal je niet verbazen dat we de nattigheid en eierlucht een beetje beu werden. Ondanks dat wilden we per se de geisers bij de plaats zien. Wij dus door weer en wind voor een paar BLOB-foto's (moddererige blobjes) en een beetje stoom. Maar het hoogtepunt in dit plaatsje was voor mij wel het Rotorua-museum. Mams en ik waren allebei een beetje moe en dachten nog wel een kleine invulling te geven aan de tot dan toe verlopen saaie dag. Het museum was eigenlijk heel klein en niet erg bijzonder, afgezien van een film die er werd gedraaid. De saaie zwart-witflim veranderde namelijk in een wilde Aarbevingssimulator. Haha mam had zich helemaal aan mij vastgeklampt en ik kwam niet meer bij.

Na Rotorua zijn we doorgereden naar Tongario National Park. Zo nu en dan laat het prachtige Nieuw-Zeeland even haar sluier van mist zakken waar een ongelooflijke schoonheid achter verborgen zit. Hier hebben we in een oud Skotel de nacht doorgebracht met een ongelooflijk uitzicht over het natuurgebied. Een gevoel van vrijheid overviel mij. Ik was dan ook niet verbaasd te lezen dat de crew van 'Lord of the Rings' in het nabij gelegen chateau enkele weken is verbleven. De volgende dag gingen we weer verder op weg naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland: Wellington.

Het is een erg schattig stadje met een mooie haven, schone straten en een hevige wind die vermoedelijk alle stadsluchten naar Roturua wegblaast.

Hier zijn we flink aan het organiseren geweest met onze koffer en backpack. Na al die maanden reizen blijft het voor mij een mysterie dat een mens zoveel kilo's aan spullen schijnt nodig te hebben en toch altijd het gevoel heeft niet genoeg bij zich te hebben. Na een bezoek te hebben gebracht aan het fantastische Te Papa museum en met de 'Cable Car' de botanische tuinen bezocht te hebben, gingen we dan ook shoppen. Haha ja inderdaad, terwijl we eigenlijk al zoveel bij ons hebben.

Het werd tijd om de auto in te leveren en afscheid te nemen van het Noordereiland. Alles liep gesmeerd en voor ik het wist stonden we al op de boot. In dit enorme cruiseship waren we van alle gemakken voorzien. Met prachtige uitzichten en opnieuw de mist die zich langzaam ontsluierde hebben we prachtige foto's kunnen maken. En voor je het weet zijn de drie uur voorbij en sta je op het Zuidereiland in Picton. Hier hebben we meteen onze reis vervolgd in onze Mazda 3. Hoewel mams koffer zo ongeveer de hele kofferbak in beslag neemt en ik mijn backpack er aan de zijkant net kan inproppen. Gelukkig werkt het allemaal.

De volgende stop was in Kaikoura. Geen Nelson dus. Dit hadden we doodleuk nog even in de Mazda bedacht. Heerlijk toch?!

In Kaikoura gingen we eerst naar het informatiecentrum. De eerste indrukken van het Zuidereiland zijn nogal kaal en erg droog vergeleken bij het Noordereiland. Kaikoura zag er niet zo bijzonder uit waarop mam mij vroeg: 'Wat doen we hier eigenlijk, Eugenie?' Terwijl ik op de parkeerplaats naast een stel kano's uitstapte en meteen zei wat in me opkwam: 'Kajakken, ofzo?!' En zo het geschiedde.

In alle vroegte zijn we in de kajak gestapt en hebben we een fantastische tocht gehad. We hebben heel veel zeehonden en penguins gezien, met prachtige rotsformaties en geweldig weer! De armpjes werden op een gegeven moment wel een beetje moe en toen we uiteindelijk weer veilig en wel (zonder de zee ondersteboven gezien te hebben) bleek dat we ongeveer zes

kilometer geroeid hadden.

's Middags zijn we naar Hanmer Springs gereden om de arme armpjes in de namiddag nog even in de hotpool te laten glijden. Erg lekker zodra je erin zit en zodra je eruit gaat gauw naar je handdoek rennen om geen kou te vatten! Nu zit ik hier in een plaatselijk cafe in Hanmer Springs dit blog te typen. Vandaag rijden we naar Greymouth en de westkust.

Mams is ondertussen verliefd geworden op de Kiwi (vogel, maak je geen zorgen

) en de Apalca Lama. Onderweg naar Hanmer Springs stonden er een paar Lama's in de wei en omdat er geen hond op de weg was trapte Riwi vol op de rem om de beestjes op de foto te zetten. Haha liefde overwint (en overleeft) alles. De Kiwi gaan we nog zien en wieweet komen we na deze ontmoeting nog terug naar Nederland.

Liefs van mij,

Eugenie