Gillend naar huis :p

Lieve allemaal,

De dagen die mij en Rietje hier nog resten zijn langzaam maar zeker op een hand te tellen. De souvenirs worden verzameld en hoewel we het nog niet willen toegeven zijn wel al een beetje strategieen aan het bedenken hoe we al onze bagage (met onszelf erbij) het vliegtuig in gaan krijgen. Pfff ... Maar niet voordat ik jullie weer een beetje heb bijgeblogd over de afgelopen tijd.

Na die heerlijke hot pools in Hamner Springs gingen we zogezegd doorgegaan naar Greymouth. Onderweg hiernaartoe zijn we bij Punakaiki gestopt om de beroemde 'pannenkoek-rotsen' te bewonderen. Zeer mooie plaatjes ondanks de bewolking en harde wind.

Greymouth is voor ons al wat bekender vanwege het grote mijnongeluk van november vorig jaar. Er kwamen hierbij 29 mannen om het leven, van wie de lichamen waarschijnlijk ook nooit meer (of in ieder geval voor lange tijd) het daglicht zullen zien.

Er is namelijk nog steeds sprake van explosiegevaar. Niet heel vreemd dat er nog een grafstemming hangt. We gingen er dus gauw weer vandoor opweg naar Franz Josef en zijn gelijknamige gletsjer.

Vanwege de nattigheid, waar de omgeving ook bekend om staat, besloten we geen uitgebreide tocht naar de gletsjer te maken. In twintig minuten waren op het uitzichtspunt voor een foto en zijn daarna weer gauw naar de accomodatie gegaan. Deze heette overigens 'Rainforest Retreat' , maar eerlijke gezegd had je de '-forest' eraf kunnen halen. ;-) Daarop hebben we dan nog maar een binnenactiviteit gedaan. De meest zeldzame kiwi van het land liep rond in een speciaal wildlife centrum gewoon naast de deur. Tegen betaling zijn we naar binnengegaan om dan eindelijk het nationale symbool met snavel en al te bewonderen. Hierbij moet ik je wel zeggen dat ze alleen opstaan in het pikke donker en een beetje hoorbaar gaan scharrelen als het doodstil is. We hebben ze dus gehoord en geroken (kiwi-parfum is geen gat in de markt, geloof me

) , maar echt gezien kan ik het nog niet noemen. Foto's waren helaas uit den boze. Dan gaan ze gillend naar huis denk ik.

Volgende dag hebben we een flinke trip gemaakt naar Wanaka. Onderweg kwamen langs de meest indrukwekkende vergezichten over meren en bergtoppen. De rain maakte plaats voor sunshine en met het licht dat er dan geworpen wordt op de omgeving maakt een mens even stil. In Wanaka hebben we Ironmountain beklommen en wederom genoten van het uitzicht.

Van Wanaka gingen we dan door naar Queenstown, hoewel we uiteindelijk in Lumbston zouden uitkomen. Je vraagt je misschien af waar we dat idee vandaan haalden. Dat weet ik niet, maar toen Rietje Queenstown met zware bewolking zag zei ze wederom:

'Eugenie, wat doen wij hier? Kunnen wij niet beter doorrijden, want ik vind het hier helemaal niks.' En eerlijk is eerlijk het zag er allemaal niet zo jammie jammie uit die dag. Dan maar door en weer een beetje inlopen op het reisschema. In een prima motel zijn we die nacht verbleven in Lumbston, verdergaan was niet echt een optie aangezien het al donker werd. Een groter gat (niet in de markt) vind je niet. Echt zo'n dorpje waar -naar mijn mening- een seriemoordenaar zou kunnen wonen.

Vroeg en wel uit de veren (en blij nog in leven te zijn) gingen we door naar Te Anau. Na wat dwalingen door het plaatsje en uitgewaaid te hebben bij het plaatselijke meertje, hebben we onze trip voor de volgende dag geboekt: Milford Sound. Eerst nog even geshopt voor een sjaal en een muts. Leuke bezigheid zo in de zomer, hoewel we ze de volgende dag zeker nodig zouden hebben.

In de ochtend zijn we opgehaald door een overenthousiaste, maar eentonig sprekende buschauffeur. Je raad het al na twee bochtjes zat er eentje naast me teslapen.

De weg ernaartoe was al schtitterend dus ik stelde mijn slaapje nog even uit. Milford Sound is een bergkloof waar zo'n achtduizend mm neerslag per jaar valt. Kortom het regent er heeeeeeeel veel. Voor ons ook geen uitzondering. Toch wil je Milford Sound niet zonder, want dit is juist waar het 'm omgaat: Watervallen. Overal waar je kijkt met honderden zoniet duizenden tegelijk, allemaal veroorzaakt door regen. Voor een keer prijzen we ons dan toch gelukkig met al dat vocht. Dit alles hebben we vanaf de boot gezien. De druppels zaten op m'n lens, maar de glimlach op het gezicht. Het was koud, maar zo ongelooflijk mooi. Dit is een van de gaafste dingen die ik ooit gezien heb!

Na de Milford Sound zijn we door dezelfde buschauffeur afgezet in Te Anau. De volgende dag hebben we de plaats verlaten om opweg te gaan naar Christchurch, de eindbestemming van onze Nieuw-Zeeland reis. Aangezien het een behoorlijk stuk en er nog tijd was, hebben we in Oamaru overnacht. Een schattig plaatsje in Griekse en Victoriaanse stijl, dat plotseling stilvalt rond een uur of vijf. Heus, een beetje meer charisma na vijfen is wel welkom.

Goed en wel in Christchurch aangekomen hebben we nog een paar dagen over om van de omgeving en de zomer te genieten. Zijn er nog dingen die de reis nog completer zouden maken? Het spreekwoordelijke kersje op de taart? Voordat ik naar Nieuw-Zeeland kwam kende ik het land eigenlijk alleen maar van de film-triologie: The Lord of The Rings. Vanuit Christchurch wordt er een toer aangeboden die je naar de filmlocatie brengt waar 'Edoras' is geschoten. Misschien weet de kenner al om welke plek het gaat. Gelegen op Mount Sunday in een enorme vallei op ongeveer 170 km afstand van Christchurch, hebben ze in acht maanden een hele set nagebouwd dat een Middeleeuws dorpje voorstelt. Deze berg hebben we beklommen en zijn we met nog wat attributen op de foto gegaan. Onder andere een paar zwaarden (haha jawel

) en een vlag van Rohan gingen mee naar boven. Het uitzicht over de vallei was onbeschrijflijk mooi. Van tevoren waren we al gewaarschuwd door de toergids dat er altijd een harde wind staat. Rietje en ik hebben nog nooit zo'n harde wind meegemaakt. De toergids maakte ook deel uit van het Lord of The Rings team waar hij nog uitgebreid over vertelde hoe hij twee oscars heeft opgehaald uit LA en met Peter Jackson (de regisseur) heeft samengewerkt. Wat heerlijk voor het ego allemaal. ;-) Al met al een hele leuke ervaring!

Hier in Christchurch zitten we dan, in ons hotelletje. Twintig weken reizen en het is goed geweest. Dit is dan m'n laatste blog van deze reis. Hoeveel verhalen zijn er niet geweest? Er waren mooie, droevige, zware, uitdagende, maar bovenal onvergetelijke momenten die ik onmogelijk allemaal hier kwijt kon. Eenvoudigweg, omdat er zoveel te verwerken is. Ik kan het denk ik het beste omschrijven als wakker worden uit een droom. Vaak besef je achteraf pas wat je allemaal gedroomd hebt.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve, meelevende reacties. Zonder jullie was het bijhouden van een blog lang niet zo leuk geweest! Dit is mijn verhaal, maar als er een ding is dat ik van deze ervaringen samen geleerd heb is dat er geen beter moment bestaat dan vandaag je dromen te realiseren. Ook al is het maar een klein stapje, je leeft nu.

En nu maar opmaken voor de jetlag.

Eugenie

?

?

?

?

?

Een brug van Noord naar Zuid

Lieve allemaal,

Had ik de laatste keer niet gesproken over lastige Maori woorden en gebroken tongen? Ik zal je bij deze trakteren op een voorbeeldje:

'Te Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao'

Betekent: De verzamelplaats voor oorlogseenheden van Wahiao. Ik vind het wel een leuk galgje-woord.

Nu weer even terug naar de orde van de dag, want inmiddels begint het 'G'day mate' langzaam uit m'n systeem te raken en komt ervoor in de plaats een smeuiig Kia Ora.

Nog even over Rotorua gesproken, want daar was m'n avontuur voor het laatst gestopt. Het zal je niet verbazen dat we de nattigheid en eierlucht een beetje beu werden. Ondanks dat wilden we per se de geisers bij de plaats zien. Wij dus door weer en wind voor een paar BLOB-foto's (moddererige blobjes) en een beetje stoom. Maar het hoogtepunt in dit plaatsje was voor mij wel het Rotorua-museum. Mams en ik waren allebei een beetje moe en dachten nog wel een kleine invulling te geven aan de tot dan toe verlopen saaie dag. Het museum was eigenlijk heel klein en niet erg bijzonder, afgezien van een film die er werd gedraaid. De saaie zwart-witflim veranderde namelijk in een wilde Aarbevingssimulator. Haha mam had zich helemaal aan mij vastgeklampt en ik kwam niet meer bij.

Na Rotorua zijn we doorgereden naar Tongario National Park. Zo nu en dan laat het prachtige Nieuw-Zeeland even haar sluier van mist zakken waar een ongelooflijke schoonheid achter verborgen zit. Hier hebben we in een oud Skotel de nacht doorgebracht met een ongelooflijk uitzicht over het natuurgebied. Een gevoel van vrijheid overviel mij. Ik was dan ook niet verbaasd te lezen dat de crew van 'Lord of the Rings' in het nabij gelegen chateau enkele weken is verbleven. De volgende dag gingen we weer verder op weg naar de hoofdstad van Nieuw-Zeeland: Wellington.

Het is een erg schattig stadje met een mooie haven, schone straten en een hevige wind die vermoedelijk alle stadsluchten naar Roturua wegblaast.

Hier zijn we flink aan het organiseren geweest met onze koffer en backpack. Na al die maanden reizen blijft het voor mij een mysterie dat een mens zoveel kilo's aan spullen schijnt nodig te hebben en toch altijd het gevoel heeft niet genoeg bij zich te hebben. Na een bezoek te hebben gebracht aan het fantastische Te Papa museum en met de 'Cable Car' de botanische tuinen bezocht te hebben, gingen we dan ook shoppen. Haha ja inderdaad, terwijl we eigenlijk al zoveel bij ons hebben.

Het werd tijd om de auto in te leveren en afscheid te nemen van het Noordereiland. Alles liep gesmeerd en voor ik het wist stonden we al op de boot. In dit enorme cruiseship waren we van alle gemakken voorzien. Met prachtige uitzichten en opnieuw de mist die zich langzaam ontsluierde hebben we prachtige foto's kunnen maken. En voor je het weet zijn de drie uur voorbij en sta je op het Zuidereiland in Picton. Hier hebben we meteen onze reis vervolgd in onze Mazda 3. Hoewel mams koffer zo ongeveer de hele kofferbak in beslag neemt en ik mijn backpack er aan de zijkant net kan inproppen. Gelukkig werkt het allemaal.

De volgende stop was in Kaikoura. Geen Nelson dus. Dit hadden we doodleuk nog even in de Mazda bedacht. Heerlijk toch?!

In Kaikoura gingen we eerst naar het informatiecentrum. De eerste indrukken van het Zuidereiland zijn nogal kaal en erg droog vergeleken bij het Noordereiland. Kaikoura zag er niet zo bijzonder uit waarop mam mij vroeg: 'Wat doen we hier eigenlijk, Eugenie?' Terwijl ik op de parkeerplaats naast een stel kano's uitstapte en meteen zei wat in me opkwam: 'Kajakken, ofzo?!' En zo het geschiedde.

In alle vroegte zijn we in de kajak gestapt en hebben we een fantastische tocht gehad. We hebben heel veel zeehonden en penguins gezien, met prachtige rotsformaties en geweldig weer! De armpjes werden op een gegeven moment wel een beetje moe en toen we uiteindelijk weer veilig en wel (zonder de zee ondersteboven gezien te hebben) bleek dat we ongeveer zes

kilometer geroeid hadden.

's Middags zijn we naar Hanmer Springs gereden om de arme armpjes in de namiddag nog even in de hotpool te laten glijden. Erg lekker zodra je erin zit en zodra je eruit gaat gauw naar je handdoek rennen om geen kou te vatten! Nu zit ik hier in een plaatselijk cafe in Hanmer Springs dit blog te typen. Vandaag rijden we naar Greymouth en de westkust.

Mams is ondertussen verliefd geworden op de Kiwi (vogel, maak je geen zorgen

) en de Apalca Lama. Onderweg naar Hanmer Springs stonden er een paar Lama's in de wei en omdat er geen hond op de weg was trapte Riwi vol op de rem om de beestjes op de foto te zetten. Haha liefde overwint (en overleeft) alles. De Kiwi gaan we nog zien en wieweet komen we na deze ontmoeting nog terug naar Nederland.

Liefs van mij,

Eugenie

Van Coromandel Peninsula naar Maori-onthaal

Lieve allemaal,

Kia Ora, vanuit een regenachtig Rotorua. Al kaartlezend breek ik soms m'n tong over de plaatsnamen hier, waarvan de meeste Maorische afkomsten hebben.

Na Paihia te hebben verlaten zijn we in een flinke ruk door gereden naar het schiereiland Coromandel. De afstanden zijn niet eens zo supergroot in vergelijking met Australie. Vanaf Paihia naar Coromandel Town is het ongeveer 450 km. Het grote verschil is alleen dat de highway veelal een kronkelige tweebaansweg is. Dit maakt dat je al gauw een dag in de auto zit. Wij zaten dus helemaal gaar de laatste etappe te rijden naar Coromandel Town, waar we van het een op het andere moment werden getrakteerd op de meest unieke uitzichten. De natuur hier voelt minder commercieel en daardoor puurder en mooier dan in Australie. De foto bovenaan is een van die plaatjes.

De volgende morgen lagen we nog lekker bij te komen van de reis en hebben we lekker rustig aan gedaan. We hebben kort het plaatsje verkend en een zonnehoedje gekocht. We werden allebei wel aangestoken tot wat activiteit waarop we besloten hebben de volgende dag een excursie te doen naar de top van het eiland.

We werden om half negen de volgende dag opgehaald voor onze (wandel)excursie. Van Fletcher Bay naar Stone Bay is ongeveer drie en een half uur lopen en zeven en een halve kilometer. De wandeling was goed te doen, vooral doordat we van de ene verbazing in de andere vielen. Metname de uitzichten over Sugar Loaf Rock maakte ons wat stilletjes.

Die avond kregen wij wel zin om de lokale vismarkt te proeven. De tourguide had ons in de bus al lekker gemaakt door uitgebreid te praten over de lokale visvangsten. Dat leek ons wel een leuk idee dus. Bij een Fish and Chips zaakje hadden we een familiepakket met verschillende stukjes vis gekocht. Dit was een ongelooflijk succes!

Alle vis -o.a. mosselen, krab, garnaal en kabeljauw-achtig- werden in een dikke laag paneermeel gedoopt en in de frituur gedropt. In de accomodatie hebben we eerst een paar kilo aan vetlaag eraf gehaald en daarna van de vis genoten. Vind je het gek dat er dikke Maori's rondlopen?!

Het werd weer tijd om een nieuw stukje te ontdekken van dit ongelooflijke land. Op het reisschema werd ons Roturua aanbevolen. Het stadje wordt omgeven door Maori-dorpen en natuurlijke geisers. Die laatste brengen een rotte-eierlucht met zich mee. Het plaatsje heeft de meeste Maori-inwoners en dus vonden we het tijd om wat meer kennis te maken met deze cultuur.

We kwamen redelijk vroeg in de middag hier aan waarop we besloten dat we naar een avondvoorstelling met Maori dans en zang zouden gaan. In de bus werden we aangestoken door de buschauffeur om Maorikreten te roepen. Hoewel Rietje het nogal slaapverwekkend vond. Haha ze vroeg aan mij wat ze gemist had toen iedereen in de bus met twee handen roeibewegingen maakte en daarbij zoiets als 'HOE WAKA HOE WAKA'

riep. Ik zei daarop dat ze niet veel bijzonders had gemist. Vervolgens werd een 'chief' (baas) gekozen die onze bus die avond zou vertegenwoordigen.

We werden eerst begroet door de Maori's met een soort krijgersdans. Daarbij trekken ze soms de meest gekke gezichten, waardoor je soms je lach in moet houden. Het is namelijk een hele serieuze aangelegenheid. Daarna konden we door een Maori dorpje lopen waar een en ander over de leefwijze van de Maori's werd verteld. Het was overigens best koud en nat dus we hadden wel zin in wat warmte en eten. Weer achter de chiefs aan (allemaal mannen, ze kennen vast geen Maori-woord voor emancipatie?

) naar een zaaltje. Hier aanschouwden we de Maori-liederen en dans (waaronder de Haka Haka) begeleid op een gitaar. Het eten was allemaal onder de grond gestoomd waardoor een hele natuurlijke smaak aan zat. Een erg leuke avond, met wel een tikkie commercie. Maar goed we hebben wel weer een leuke ervaring om over naar huis te schrijven.

Hier zitten we nu in de zwavelgeur, die me overigens erg meevalt, in Roturua. We hopen op nog een beetje zon op deze zondag. De regen maakt de hotellobby wel knusjes anderzijds.

Liefs,

Eugenie

Auckland :)

Lieve allemaal,

Ze is Australie uit en Nieuw-Zeeland in. En ook de manier waarop is zeker de moeite hier even te vermelden.

De laatste dagen Sydney stonden in een teken van afscheid en een nieuw begin. Een thema dat telkens weer duidelijk terugkeert met reizen. Mijn vlucht naar Auckland stond gepland om 11:45. Ik had moest dus al redelijk vroeg op de luchthaven zijn die dag. Het was lekker druk op de luchthaven: eerst een uur in de rij gestaan om in te checken. Eenmaal bij de balie werd mijn ticketnummer niet gevonden. De vrouw achter de balie zei dat ik boven naar het kantoor van Cathay Pacific moest gaan om dit op te vragen. (Ik had via Cathay m'n vlucht bij Quantas naar Nieuw-Zeeland geboekt.) Ik dus naar boven en ticketgegevens weer naar dezelfde vrouw gegaan. Ook ditmaal niets gevonden.Vervolgens ging ze zelf naar het kantoor van Quantas.. ondertussen tikken de minuten weg, terwijl ik niet zo goed begreep wat er nou moeilijk gedaan werd. Uiteindelijk bleek, dat toen ik een paar dagen daarvoor mijn ticket naar Nederland telefonisch gewijzigd had, ook al m'n vluchten van en naar Nieuw-Zeeland met Quantas geannuleerd waren.

Ik had dus geen ticket!

Het werd me meteen verteld dat de vlucht niet meer gehaald kon worden en dat ik misschien niet eens op dezelfde dag kon vliegen. Ja, toen brak de paniek uit. Met betraande oogjes heb ik sms'jes naar mammie gestuurd en naar pappie (Ik moet er best zielig uitgezien hebben) gebeld dat ik m'n vlucht gemist had. Gelukkig heb ik mezelf weer herpakt toen bleek dat ik toch de avondvlucht kon halen. Na zo'n zeven uur vertraging en twee keer die lange rij bij de incheckbalie was het eindelijk zover. De vlucht was erg goed. Maar eigen schermpje en de hele mikmak was alles dik voor me kaar. Op de luchthaven goed en wel middernacht aangekomen en meteen met de taxi door naar het hotel. M'n telefoon was leeg en beltegoed op en ik voelde me precies zo. Bij het hotel zag mam mij meteen en opeens voelde ik een vertrouwd paar armen om me heen. Al met al een hele en aparte ervaring, die ik niet snel meer zal vergeten.

Het werd tijd voor een slaapje in ons KINGSIZE bed! Toen miste ik m'n hostel wel hoor. :p Helemaal geen veren in je rug, of scheve, vieze matrassen. We moesten het doen met een minibar, super schone badkamer (en piccolo)

. Je raad het al: die overgang viel zwaar.

Inmiddels is alles weer heel vertrouwd. We hebben de eerste dag door Auckland gewandeld en de eerste Maori gespot. Voor vijf dollar kon je met een Maori al neuzende (dit is de manier om te begroeten) op de foto. Misschien was het de jetlag of de korte nachtrust, maar gek genoeg waren zowel mam als ik niet geinteresseerd. Komt vast nog wel. :p

Later hebben we de Sky Tower beklommen met de lift. (erg indrukwekkende prestatie he

) Op de bodem van de lift hadden ze een raampje gemaakt. En ook boven kon je deels over glas lopen. Wat een raar, half misselijk gevoel gaf bij mij. Het uitzicht was wel heel mooi.

De volgende dag hebben we de auto opgehaald en zijn we naar Paihia gereden, waar ik nu dit blog zit te typen. Het is een rustig kustplaatsje dat door de mist een mysterieuze sfeer heeft. Het is me ook duidelijk geworden dat links rijden er niet meer inzit deze vakantie (want dat is het toch wel). Ik moet 21 zijn willen ze mij die uberhaupt een auto toevertrouwen. Voorlopig ben ik hier gedegradeerd tot navigatie-systeem. Kaartlezen wordt mijn nieuwe hobby geloof ik. Het is allemaal wel best.

Vindt het nu wel weer genoeg. Liefs voor jullie allemaal. Hou vol met die kou over drie weken is het weer warm. (want dan ben ik er weer.

)

Eugenie

Tot ziens Australie (snik)

Lieve mensen,

M'n laatste dag hier is inmiddels werkelijkheid geworden. Morgen om 11:45 vlieg ik naar Nieuw Zeeland voor het laatste deel van m'n reis.

Jaja weer terug in Sydney.. heel gek om alles weer terug te zien. En ook leuk om Anouk weer terug te zien (samen met Pieter een van m'n reisgenootjes aan het begin) Alles is weer opz'n plaats. De afgelopen week heb ik ervaren als afscheid van Australie.. pas hier voel ik goed hoeveel er is gebeurt.

Het is ook wel grappig want ik zit weer in het hostel waar ik ooit als 'backpackers-groentje' binnenkwam. Aan tafel luister ik mee met al die Nederlanders (Is Nederland leeggelopen ofzo? :p) die elkaar onzekere vragen stellen over het backpacken nou eigenlijk in z'n werk gaat. Haha er komen weer allerlei herinneringen boven.. Ik doe gewoon alsof ik het niet hoor, want als er een ding is dat ik hiergeleerd heb is dat je backpacken niet leert door veel vragen te stellen. Je moet het gewoon doen! De beste ervaringen zijn de meest onverwachte.

Mam is ondertussen goed en wel in Dubai aangekomen, we hebben vanmorgen even met elkaar gekletst. Vandaag ga ik beginnen met souvenirs verzamelen en gaat de Australische bankrekening op slot. Vanavond ga ik met Leoni (lieve meid die ik eerder in Melbourne ontmoet heb) nogde stad in.Voor nu even genieten van de koele State Library die mij zo heerlijk van gratis internet voorziet.

Officieel kom ik hier nog een dagje terug op negen februari. Het wasniet mogelijk meteen door te vliegen naar Hong Kong. Dus ik kan met zekerheid zeggen: 'Tot ziens Australie!' (de westkust wil ik ook nog een keerzien, helaas is een dagje net iets te kort....!

)

Liefs,

Eugenie

Vijf staten

Lieve allemaal,

De dagen gaan soms snel en de dagen gaan soms langzaam. De afgelopen tijd ben ik van hot naar en her gegaan en is de tijd bijna letterlijk gevlogen. Op maandag 27 december heb ik nog een dagje de omgeving van Alice Springs verkend, in een gebied dat West McDonnell Ranges heet.

Zoals gebruikelijk kraaide de haan weer op tijd voor een volle dag en route. De eerste stop was net even buiten Alice waar we het graf van meneer en mevrouw Flynn bewonderden. Meneer Flynn is de oprichter van de 'flying doctors' en heeft ervoor gezorgd dat Alice Springs en omgeving een stuk veiliger zijn. De vliegende dokters kunnen nu op tijd in de meest afgelegen gebieden komen... (ooh wat mooi :P)

Vervolgens zijn we doorgegaan naar het West MacDonnell National Park. Hier gingen we naar Simsons Gap, waar ongeveer 300 miljoen jaar geleden (nu ongeveer driehonderd meter hoge) heuvels, 4000 meter hoge bergen geweest moeten zijn. Vervolgens zijn we naar Standley Chasm gegaan waar ik - na een mooie wandeling- een koekje (Australische Lamington) en een lekker kopje thee heb gehad. De tour ging toen verder naar de Ochre Pits. Dit is de plek waar de Aboriginals oker vandaan haalden om de muurtekeningen op plekken zoals Uluru te maken. (Uluru is overigens 500 kilometer uit de buurt.) De oker was in de meest waanzinnige kleuren Daarna was het tijd voor Ormiston Gorge. We kregen 45 minuten de tijd waar we konden kiezen uit een wandeling naar het uitzichtpunt (heen en terug 30 min) of een verfrissende duik in het water. Ik kon niet kiezen dus heb het allebei maar gedaan. Was erg mooi en verfrissend. :) We hebben daar ook buiten geluncht. De volgende stop was bij Glen Helen Gorge. Hier hebben we kort wat rondgekeken en plaatjes geschoten. Vervolgens zijn we naar een prachtig uitzichtspunt gereden. Er was natuurlijk geen wolkje aan de lucht dus helemaal top! De laatste stop voordat we weer teruggingen naar Alice was bij Ellery Creek, waar ik nog even heb kunnen afkoelen in het water. Het is een heerlijke dag geweest.

Sinds woensdag 29 december ben ik weer volop onderweg geweest. Met de bus ben ik terug naar het zuiden gegaan. De weg naar Adelaide is 1519 kilometer vanuit Alice Springs en daardoor ben ik eerst in Coober Pedy (het mijnerstadje) wezen overnachten. Overdag is het hier verschrikkelijk heet geweest: 45 graden met een harde wind. En 's nachts heb ik het ondergronds koud gehad. Behoorlijke overgang voor je lichaam dus. Ik was dan ook blij dat de volgende avond de bus er weer was om me terug te brengen naar Adelaide. De bus was lekker vol, inclusief veel aboriginals. Na een lange nacht met weinig slaap kwam ik in alle vroegte in Adelaide aan. Die dag heb ik samen met Evelien uit Wijk Bij Duurstede doorgebracht. Het was immers oudejaarsdag. 's Avonds hebben we afgesproken op Victoria Square en zijn we daarna naar het festivalpark gelopen waar we op het gras naar de muziek (keiharde metal ;)) hebben geluisterd. Vlak voor het vuurwerk zijn we naar de rivier gelopen voor een mooi plekje en hebben we met z'n allen afgeteld! (klein kippenvel momentje)

Het vuurwerk was prachtig, maar al met al voelde het toch een beetje raar. Het is 2011 maar waar zijn de oliebollen ?

Op 2 januari was het weer tijd voor een volgende nachtbus. Ditmaal was de bestemming Melbourne. En ook ditmaal zeer plezierig als je naast een man zit die eigenlijk twee stoelen nodig heeft i.p.v. 1. :S Gelukkig gingen er op een gegeven moment passagiers uit dus heb ik nog even plat kunnen gaan. :) Ietwat gedesorienteerd voor de tweede keer in Melbourne aangekomen, waar eigenlijk alles was zoals ik het voor het laatst had achtergelaten. ;)

Ik zou maar een dag in Melbourne blijven dus heb ik de tijd gebruikt voor foto's uploaden.

De volgende morgen had ik om 7:15 de bus naar Canberra, waar ik in om vijf uur 's middags goed en wel ben aangekomen. Ik was helemaal kapot van alle busreizen dus is het voor mij niet laat geworden die avond. Na 14 uur slaap was het tijd om te kijken waar ik nu preciest terechtgekomen ben. Ik ben vanaf het hostel naar het parlementshuis gelopen, wat een zeer indrukwekkend gebouw is. Het is namelijk in een heuvel gebouwd. Je kunt voor een groot deel over het dak (=gras) lopen. Bovenop is een enorms statuut met een vlag zo groot als een tennisveld! Binnen wordt de Australische cultuur verheelijkt d.m.v. portretten van belangrijke prime ministers en wat politieke geschiedenis van het land. Persoonlijk vond ik een object het meest interesant: de Officiele excuses van de regering jegens de Aboriginals en metname de gestolen generatie. Dit zijn de aboriginalkinderen die bij hun ouders zijn weggenomen zodat ze 'normaal' zouden worden. Het excuses stamt overigens uit 2008 en dus nog zeer recent.

Ik heb aboriginals nu een paar keer van dichtbij mee mogen maken. En daarvan is een ding voor mij heel duidelijk geworden. Aboriginals worden bij lange na nog niet gezien als gelijkwaardig. Er hangt een pijnlijk voelbare energie bij deze mensen. Het zal nog lang duren voordat Australie 1 natie is, waarbij iedereen evenveel meetelt.

Inmiddels is het ook weer tijd om Canberra te verlaten. In negen dagen tijd heb ik zo'n 3200 kilometer (van Alice Springs naar Sydney) afgelegd en vijf staten doorkruisd. (Capital territory meegerekend.) Vandaag ga ik dus terug naar Sydney, de eindbestemming van al m'n avonturen in Australie. De resterende dagen dat ik hier ben zijn namelijk bijna op twee handen te tellen. Op vijftien januari vlieg ik naar Nieuw Zeeland en bij terugkomst in Sydney (8 februari) heb ik besloten meteen door te gaan naar Nederland. Maar voordat het zover is blijf ik nog even in Sydney.

Liefs vanuit 'the Capital of Australia',

Eugenie

p.s. Ik wil iedereen vooralsnog een gezond en gelukkig 2011 toewensen!

Van Adelaide naar Alice Springs :D

Lieve allemaal,

Na zes dagen en 3200 kilometer over Australisch asfalt door de spreekwoordelijke 'middle of nowhere' ben ik aangekomen in Alice Springs. In zes dagen heb ik het echte Australie (of mijn beeld ervan voordat ik naar dit fantastische land kwam) intenser ervaren dan ooit tevoren. Met een groep van veertien man vertrokken we maandag de 20ste vanuit Adelaide. Met deze groep heb ik kerstavond en eerste kerstdag doorgebracht als een kleine familie. Hoewel de Australische Outback je aan alles behalve Kerst doet denken. :P) Voordat ik al m'n ervaringen op het beeldscherm achterlaat wil ik even waarschuwen dat deze periode niet als zes dagen, maar als 6 weken aanvoelt. Gevolg is dat er ietsje meer tekst is dan gemiddeld. Ahum..

Op de negentiende had ik een vrije dag in Adelaide waar eerst even de tijd genomen heb om alle Great Ocean Road ervaringen te verwerken en wat voor te bereiden voor de komende dagen. In de middag heb ik samen met Dmitri (een aardige Canadees van dezelfde Great Ocean Road) en Panelle uit Denemarken Adelaide verkend. We gingen naar het Museum of South Australia, waar de grootste aboriginal collectie ter Wereld te vinden is. Daarna zijn we al lopend en met een lekker stukkie sushi op de maag door de stad gegaan en aansluitend met de gratis shuttle bus dezelfde route nog een keer gedaan.

De volgende dag om 10 over zes in de ochtend ben ik vanuit het hostel opgehaald voor de tour. Na een korte administratie-ronde in het kantoor konden we Adelaide gaan verruilen voor de Outback. [= Australisch voor wildernis, of eigenlijk wilder-niets.. ;)] Met de bus kwamen we eerst door Claire, waar veel van de beroemd Zuid-Australische wijnen vandaan komen. Helaas geen stop om even te proeven... wel voor de wc. Daarna zijn we doorgegaan en aangekomen in een plaatsje genaamd Quorn. In de middag hebben we een pittige wandeling gedaan naar de top van Dutchmens Stern met een geweldig uitzicht over Flinders Ranges, Spencers Gulf en Quorn. In Quorn hebben we overnacht in een gebouw dat ooit diende als molen. De tourgids heet Ben Van Rijswijk (uitgesproken door hem als 'Waaan Rhywiiick'.) Zijn vader komt uit Nederland... Ja, dat was toch wel erg Hollands allemaal. ;) In de avond stond er een zogegeten 'Road Kill Special' op het menu. Kangaroo, buffel en Kameel. Kangaroo-vlees is heerlijk, buffel gaat wel en kameel is niet lekker. Maar wel leuk om geprobeerd te hebben.

De volgende morgen zijn we vanuit Quorn naar Wilpena Pound gegaan voor een wandeling. Wilpena pound is een natuurlijk amphitheater gelegen in een enorme krater met prachtige uitzichten. Daarna zijn we naar de Yourambulla Caves gegaan. Waar we, na een korte wandeling en klim, aboriginal rots beschilderingen bewonderden. Voordat we weer teruggingen naar Quorn zijn we door de Warren Gorge gelopen, waar de zeer zeldzame Yellow Footed Rock Wallaby voorkomt. Om deze te kunnen zien moet je muisstil zijn want ze zijn erg verlegen. Het was dan ook erg leuk dat we er drie hebben gespot.

De volgende morgen zijn we vroeg uit de veren gegaan, opweg naar het mijnerstadje Coober Pedy. Onderweg zijn we gestopt in wat ooit een geheime Brits-Australische militaire basis is geweest. Wat er van over is is tegenwoordig te bewonderen in het spookstadje, waar onder andere experimenten met atoombommen zijn geweest. Tegenwoordig zitten de Amerikanen nog in de regio. Vervolgens zijn we gestopt in Glendambo met z'n (ongelooflijke) 30 inwoners. Behalve zand, steen, struikje kent de regio ook veel salt lakes. Bij een ervan zijn we gestopt voor een uitstapje in de droogte. Op de plek waar ooit een enorm meer moet zijn geweest... Ongeveer 90 miljoen jaar geleden had Centraal Australie een enorm zout meer. Uiteindelijk kwamen we dan aan in Coober Pedy waar we eerst een rondleiding hebben gehad door een deel van de mijnen. Mensen leven hier onder de grond aangezien het bovengronds niet uit te houden is overdag. Ik vond het dan ook wel apart/leuk te horen dat de vrouw die de rondleiding gaf zei dat ze het koud vond voor de tijd van het jaar. (31 graden, temperaturen kunnen in de zomer tot ver in de 50 graden celsius oplopen!) Daarna zijn we naar Josephine's Gallery gegaan waar ik een Joey (=baby kangaroo) heb vastgehouden! Had het kleine ding van zes maanden wel mee kunnen nemen, zo schattig. Na helemaal in de wolken te zijn geweest hebben we ons geluk beproefd in het zoeken van onze eigen Opaal. Ik heb een paar kleintjes gevonden.. was ook wel heel warm in de volle zon. 's Avonds zijn we naar de ondergrondse pub gegaan met het enige ondergronds casino ter Wereld, waarna we (hoe raad je het?) ondergronds zijn gaan slapen.

De dag van de waarheid.. vandaag maakten we een reis van 850 kilometer om de zonsondergang bij Uluru te bewonderen. We zijn daardoor in een nieuw staat aangekomen: Northern Territory. In de middag ben ik aangekomen in het kamp waar ik vanavond voor het eerst onder de sterrenhemel ga slapen in een swag. Dit is een speciaal soort slaapzak om de slaapzak heen. Bovendien ook een stuk fijner want de spinnen en insecten overnachten het liefst in tenten. Na de lunch zijn we naar Kata Tjuta (de Olga's) gegaan. Dit is een enorme monoliet net als Uluru, maar net iets minder bekend. Hier hebben we gewandeld en genoten van het mooie weer. In de avond zijn we naar een uitzichtspunt bij Uluru gegaan om deze schoonheid bij zonsondergang te bewonderen. We kregen champagne en hebben op terugweg naar het kamp met z'n allen kerstliedjes gezongen. Het was grappig en vreemd tegelijkertijd. En toen was het tijd voor de swag. (uitgesproken als 'swaek') Na een paar minuten van bewondering over het enorme spektakel boven me was ik te moe om me nog zorgen te maken over slangen, dingo's of spinnen en heb ik tot kwart voor vier geslapen als een roos.

Want ja, om kwart voor vier was het tijd om op te staan zodat we op tijd de zonsopgang bij Uluru kunnen bewonderen. Na een paar mooie plaatjes en ietwat dringen goed plekje, was het tijd om de rots eens van dichtbij te bekijken. Uluru wordt vaak aangeduid als kloppend hart en het is dan ook niet voor niets dat het gebied twee keer op de Wereld Erfgoedlijst staat. Ik ben samen met de groep om de rots heen gewandeld, waarvan het laatste stukje met de gids. Bepaalde stukken van de rots zijn heilig en er mochten dan ook geen foto's van worden gemaakt. Bepaalde vragen wou de gids ook niet beantwoorden omdat ze geheim zijn. Bijvoorbeeld over de heilige ceremonieen of waarom bepaalde dingen heilig zijn. Het zal wel een reden hebben. 's Middags zijn we weer op weg gegaan, ditmaal naar het laatste deel van de reis: de Kings Canyon. Onderweg zijn we nog gestopt om brandhout te verzamelen want vanavond is het kerstavond. Voor we in het kamp aankwamen in het kamp hadden we nog even tijd voor een stop in een resort met zwembad. Heerlijk even afgekoeld en schaduw gezocht. Vervolgens hebben we 's avonds met z'n allen in ons afgelegen kamp kerst gevierd. Eerst het kerstdiner met Christmas Crackers en langzaam smeltende kerstman (kaarsje). Daarna hebben we de avond met onze swag bij het kampvuur doorgebracht. Het was erg gezellig; we hebben veel gelachen.

De volgende morgen zijn we op tijd opgestaan (voelt bijna als werken :P) om een wandeling te maken door de Kings Canyon. Het eerste stuk was 'Heart Attack Hill' ... behoorlijk steil inderdaad. Vervolgens hadden we steeds vrij vlakke stukken met prachtige vergezichten en een kleine afdaling naar 'the Garden of Eden'. Eerlijkgezegd een van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb. Na drie uur waren we weer terug, want het begint hier dan echt verschrikkelijk heet te worden. De rotsen houden alle warmte vast waardoor het alleen maar warmer aanvoelt. Het was tijd voor nog een laatste afkoelsessie in het resort voordat we een voor een weer in het vrij krappe busje gingen om naar Alice Springs te gaan. In de namiddag kwamen we hier aan waar ik met nog 5 andere meiden uit de groep een kamer deelde. In de avond zijn we met de hele groep naar Annie's Place geweest waar we eerste kerstdag gevierd hebben en afscheid hebben genomen van de groep. Nog nooit zoveel gelachen... het is dan ook wel raar dat iedereen al weer vertrokken is naar een ander deel van Australie terwijl ik nog eventjes hier ben. Op woensdag pak ik de bus terug naar Adelaide om daar Nieuwjaar te gaan vieren. Al met al is dit de beste ervaring tot nu toe in Australie geweest!

Tenslotte hoop ik dat iedereen dit jaar een fijne Kerst heeft gehad. Nog een paar dagen en dan zitten we weer in een nieuw jaar. Bij deze ook alvast een gelukkig en gezond Nieuwjaar!

Liefs vanuit Alice Springs,

Eugenie

Tussen Melbourne en Adelaide

Lieve allemaal,

Hier weer even een update in al m'n avonturen. Inmiddels ben ik -na een van de mooiste stukjes natuur die ik ooit heb gezien- aangekomen in de droogste staat in het droogste contintent ter Wereld. Ik ben in Adelaide, South Australia.

Na een behoorlijk heftige anderhalve week in de zeer gave, maar ook drukke stad Melbourne werd het tijd voor een nieuw stukje Australie. Op de ochtend van 16 december ben ik om 10 voor zeven door de reisorganisatie van m'n hostel opgepikt voor een groots avontuur van drie dagen en twee nachten. In alle vroegte zijn we via de prachtige wijk St Kilda Melbourne uitgereden op weg naar het begin van de Great Ocean Road. De bijna heilig verklaarde weg begint bij Torquay en eindigt bij Warrnambool. De weg is in totaal zo'n 250 kilometer lang loopt voornamelijk langs de kust, die zeer mooi is doordat de kliffen jaarlijks worden aangetast door het zeewater waardoor er spectaculaire rotsformaties ontstaan. (pff lange zin)De eerste dag zijn we begonnen bij Torquay waar het surfen ongeveer 'geboren' is. Er staat dan ook een heus surfmuseum en grote surfmerken zoals Rip Curl zijn hier begonnen. Hier maar even een bakkie genomen om vervolgens bij Bell's Beach de eerste glimpjes van de zee op te vangen. We zijn vervolgens door verschillende plaatsjes langs de kust gereden waaronder Lorne en Apollo Bay. Tussendoor ging de weg een eindje van de zee af waar we bij Otway National Park een 'Treetop Walk' hebben gedaan. Hoog in de bomen was een speciaal pad aangelegd waar ik heb kunnen genieten van een heuze boswandeling. Heerlijk om even uit de stad te zijn. We hebben de dag afgesloten met een zonsondergang in Port Campbell bij de Twaalf Apostelen. Zeer indrukwekkende rotsformaties waarvan er inmiddels nog acht overeind staan.

De tweede zijn we begonnen met nog meer prachtige uitkijkpunten over de oceaan. Hierbij waren onder andere Lord Ard Gorge, London Bridge and Bay of Islands aan gedaan. Ook weer fantastische mooie vergezichten in de ochtendzon. Na dit alles namen we bij het plaatsje Warrnambool afscheid van de Ocean Road om koers te zetten naar de Grampians. Na een paar uur kwamen we aan in een plaatsje genaamd Halls Gap. In de middag deden we een wandeling genaamd: 'the Pinaccle.' Op de top hadden we een prachtig uitzicht over de Grampians en Gap Hall. 's Avonds hebben we met de groep een van de hutten spaghetti gegeten. In het gebied wemelt het overigens van de locasts. (een soort vliegende sprinkhanen) Dit jaar is er sprake van een echte plaag. De vooruit van ons busje was op een gegeven moment dan ook helemaal onder de locasts-lijken. Gelukkig niet naar van gedroomd.

Op de laatste dag van onze tour zijn we 's ochtends eerst naar McKenzie Falls gegaan. Een prachtige waterval tussen de ruige natuur. Het is nu overigens erg koud hier. Heb voor het eerst sinds lange tijd al m'n dikke kleren aangetrokken. Daarna zijn we naar de oostkant in de Grampians gegaan voor een wandeling naar Hollow Mountain. Een mooie steile wandeling naar de 382 meter hoge top. We zijn onderweg nog naar Adelaide gestopt bij de grensovergang tussen South Australia en Victoria en hebben we bij een openbare barbeque geluncht. Het tijdsverschil is nu heel apart met een halfuur terug. (Tijdsverschil met Nederland is (9:30 minuten). Dit zeg ik er nu vast bij, omdat ik in Adelaide nog Nieuwjaar ga vieren. Onderweg heb ik heel toevallig een Nederlands meisje ontmoet uit Wijk Bij Duurstede! Heel grappig, de Wereld is echt klein. We gaan ook samen in Adelaide Nieuwjaar vieren dus dat wordt wel lachen.

Morgen blijf ik nog een volle dag in Adelaide (Addie), en op maandag ga ik mee met de bus naar Alice Springs. Ik wil iedereen een hele fijne en bijzondere Kerst toewensen en natuurlijk voor Pap en Marijke een hele fijne verjaardag morgen.

Liefs vanuit Addie,

Eugenie